Το Κουνέλι

Comments · 448 Views

Θα μπορούσα να σας συστηθώ, αλλά νομίζω πως το όνομα που μου έχει δώσει η αγαπημένη μου σύζυγος με αντιπροσωπεύει περισσότερο εδώ: με φωνάζει κουνέλι

Θα μπορούσα να σας συστηθώ, αλλά νομίζω πως το όνομα που μου έχει δώσει η αγαπημένη μου σύζυγος με αντιπροσωπεύει περισσότερο εδώ: με φωνάζει κουνέλι. Και όχι λόγω αυτιών, ούτε των σεξουαλικών επιδόσεων μου – έχω μόνο ένα παιδί άλλωστε. Με φωνάζει κουνέλι γιατί έχει καταλάβει τη σχέση μου με τον φόβο, τον τρόμο, το άγχος. Την βλέπει την πολύ στενή σχέση μου με την αμυγδαλή μου. Αναρωτιόμουν πάντα το γιατί.

Σκέπτομαι πως στα στερεότυπα “άντρα” -ακόμα και μέχρι σήμερα- συχνά ακούω να λένε “οι άντρες δεν φοβούνται”. Από την άλλη λένε πως “μόνο οι τρελοί και οι χαζοί δεν φοβούνται”. Οι σοφοί που έχω διαβάσει ή ακούσει μέχρι τώρα, λένε πως το να μην φοβάσαι, δεν είναι γενναιότητα. Γενναιότητα είναι το να αισθάνεσαι, να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι τον φόβο σου, συνειδητά να τον υπερβαίνεις για να ζήσεις τις στιγμές που επιλέγεις. Όταν με ρωτούσαν πριν 10- 15 χρόνια ”τι φοβάσαι” απαντούσα ”Τίποτα. Έ, ίσως το να μη με κλείσουν σε κανένα τρελάδικο”. Το έλεγα, με την καλύτερη συναίσθηση που μπορούσα να έχω για τις σκέψεις μου. Είχα την επιβεβαίωση του ”business” κόσμου, πως οι σκέψεις μου ήταν επαρκείς και πολύπλοκες, εμβαθείς τόσο, που μου έδιναν την έπαρση αυτή. Είχα όμως υπολογίσει χωρίς τον ”Ελέφαντα” στο δωμάτιο. Αυτόν,τον δεμένο στο πασσαλάκι του που είναι μπηγμένο στο έδαφος,, αυτόν με την απέραντη μνήμη: το συναίσθημα. Στο αυτί του, ψιθυρίζει η λογική, ένα σοφό μυρμήγκι που η επιρροή του είναι -φυσικά- περιορισμένη. Δεν θα μιλήσω με ανέκδοτα από τη ζωή μου, στιγμές που είχα ζήσει τον φόβο, όπου ο δικός μου ελέφαντας είχε συμμετοχή σε ατομικούς και κοινωνικούς πανικούς. Έχετε δει ποτέ ελέφαντα οργισμένο; Κάτι τέτοιο είχα ζήσει και το φοβόμουν. Φοβόμουν τον εαυτό μου στην οργή, και η οργή ήταν τελικά φόβος, πανικός. Το “οι ανάγκες μου δεν καλύπτονται” είναι Θυμός.

Ο μεγεθυντικός φακός του φόβου όμως, τον κάνει η οργή. Πόσοι είμαστε στη ζωή μας, ένας από τους “12 θυμωμένους άντρες” του φιλμ του 1957; Πόσοι και πόσες από εμάς, μετατρέπουμε ένα συναίσθημα σε ένα άλλο πιο “εύκολο”; Πώς το κάνουμε αυτό; Αποσυνδεδεμενοι! (από τον εαυτό και τα συναισθήματα, τους άλλους, το περιβάλλον, τις συνέπειες των λόγων και πράξεών μας…) Η κοινωνία προτείνει συγκεκριμένες αποσυνδέσεις που την εξυπηρετούν και εμείς υπακούμε.

Αυτή όμως -θέλω να νομίζω- είναι η διαφορά αυτού του κουνελιού: Στοχεύω -συχνά όχι επιτυχώς- να ακούω τι λέει ο φόβος μου: θέλει να με ενημερώνει για τους κινδύνους. Αν συνειδητά τον ακούω, μάθω από πού πηγάζει και καταλάβω τι θέλει να μου πει, έχω επιλογές -άλλωστε, αυτό δεν είναι και η ψυχοθεραπεία; Οι επιλογές είναι μορφή ελευθερίας, ελπίδας και κατά συνέπεια πρακτικής λύσης.

εκφωνήθηκε στην διημερίδα της Ελληνικής Εταιρίας Συμβουλευτικής με θέμα τον Φόβο

 
Comments