Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μια παγίδα για τους πολιτικούς, κάθε κατηγορίας. Ελάχιστοι από αυτούς και επίσης, ελαχιστότατοι από τους πολίτες που δεν εντάσσονται στη συνομοταξία των λεγόμενων… «δημόσιων προσώπων», γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν σωστά. Οι τελευταίοι ας πούμε, θεωρούν ότι η συκοφαντική δυσφήμηση στον «τοίχο» τους στα social media, έναντι ενός προσώπου που αντιπαθούν, δεν θα τους οδηγήσει ποτέ στο δικαστήριο…
Τα δημόσια πρόσωπα από την άλλη, εκφράζουν πολλές φορές με ελαφρότητα, θέσεις που εκτός social media, δύσκολα ή ποτέ δεν θα άρθρωναν στο δημόσιο λόγο τους. Με αφορμή λοιπόν, τα όσα εκτυλίχθηκαν τα τελευταία 24ωρα στην πόλη μας, με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο τον οποίο γνωρίζω προσωπικά, θέλησα να γράψω αυτό το σημείωμα για να εκφράσω σκέψεις που είχα από την αρχή αυτής της ιστορίας, την οποία για λόγους συντομίας, λέμε «ελληνικό #metoo».
Η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το θάρρος, έκρινε πως είναι η κατάλληλη στιγμή, για να κάνει μια σοβαρή καταγγελία που προκάλεσε ένα τσουνάμι αποκαλύψεων: από τη βρωμιά στο χώρο του ερασιτεχνικού και επαγγελματικού αθλητισμού ολυμπιακού επιπέδου, μέχρι τη σεξουαλική διαστροφή ανθρώπων του θεάματος και όχι μόνο… Η σεξουαλική παρενόχληση, το bullying σε κάθε κοινωνικό χώρο έχει συνήθως ως θύτη έναν ισχυρό που εκμεταλλεύεται τη θέση του, και ως θύμα έναν αδύναμο που εξαρτάται από τον πρώτο, στην προσπάθειά του να εξελιχθεί, να πετύχει επαγγελματικά, στον αθλητισμό κοκ. Άπειρα τα παραδείγματα, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε μια παρόμοια περίπτωση που είτε βιώσαμε είτε γνωρίζουμε από κοντινό μας πρόσωπο. Από τον πρώην γενικό γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού Χρήστο Ζαχόπουλο και το πρώτο σκάνδαλο της διακυβέρνησης Καραμανλή ως σήμερα, άπειρες τέτοιες υποθέσεις έχουν έρθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, λόγω της θέσεως των πρωταγωνιστών – στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η… «ανάρμοστη συμπεριφορά» του Μπιλ Κλίντον σε βάρος της ασκούμενης στο Λευκό Οίκο Μ. Λεβίνσκι αποτελεί ακόμα κεφάλαιο της πολιτικής επιστήμης και επικοινωνίας.
Είμαι ο τελευταίος που θα προσπαθήσει να μειώσει έστω και ελάχιστα, τη σοβαρότητα μιας εκάστης από τις δεκάδες, καταγγελίας που έγινε το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, επ’ αφορμή της αποκάλυψης της Σ. Μπεκατώρου. Κρατώ τη θετική πλευρά αυτού του κύματος οργής και λέω ότι τα δεκάδες θύματα καλοπροαίρετα βγαίνουν μπροστά γιατί τώρα είναι η στιγμή, και πως κάτι καλό θα προκύψει από αυτή την ιστορία, ωστόσο κατά βάθος δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Επίσης, κατά βάθος, νοιώθω ότι υπάρχει και μια έστω μικρή δόση υπερβολής σε όλο αυτό, αλλά το τελευταίο συναίσθημα το καταπνίγω, το κρατώ για μένα, γνωρίζοντας το μέγεθος της υποκρισίας και της κοινωνικής και πολιτικής τοξικότητας των καιρών μας.
Ένας άνθρωπος λοιπόν που ασχολείται με τα κοινά του Δήμου μας και ερασιτεχνικά με το θέατρο έγραψε μια βλακεία στο προφίλ του, μικρή ή μεγάλη δεν έχει πολύ σημασία… Το μετάνιωσε οικτρά, γιατί προφανώς δεν περίμενε το θόρυβο που θα προκαλούσε. Εγώ όπως είπα, δεν θα έγραφα ποτέ κάτι τέτοιο, όπως και γενικά πέραν της πολιτικής, αποφεύγω να εκφράζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απόψεις που προκαλούν, γιατί δεν έχω χρόνο για να τσακώνομαι με όσους διαφωνώ, είτε για κοινωνικά θέματα, είτε για το ποδόσφαιρο ας πούμε κτλ. Μια λάθος ανάρτηση όμως, καθιστά κάποιον βιαστή ή συνένοχο στη σεξουαλική παρενόχληση; Ασφαλώς και όχι αλλά αυτό η μάζα θέλει να το αγνοεί, γιατί όπως είπα ήδη, πιστεύει πως οι ύβρεις στο προφίλ ενός «φίλου» κάτω από μια ανάρτησή του, δεν είναι αποδεικτικό στοιχείο για να παραπεμφθούν στη Δικαιοσύνη.
Ο ρόλος των πολιτικών όμως, οφείλει να είναι απείρως σοβαρότερος από τη συμπεριφορά των απλών πολιτών. Η πολιτική καταγγελία έγινε, η παραίτηση ήλθε, η δημοτική παράταξη «Γιάννενα Τώρα», η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ και η δημοτική αρχή καταδίκασαν το λάθος και κάπου εκεί τελειώνει η ιστορία… Αν πολιτικά συνεχιστεί, απλά επιβεβαιώνει την υποψία ότι ο στόχος δεν ήταν η αποκατάσταση του λάθους αλλά το πλήγμα στη δημοτική αρχή και το Δήμαρχο… Όπως βλακωδώς κάποιοι συνδέουν τον παραιτηθέντα πρόεδρο του Εθνικού μας Θεάτρου Δ. Λιγνάδη με τον Πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη ή άλλοι… τον Π. Χαϊκάλη με τον Αλ. Τσίπρα επειδή τον υπουργοποίησε κάποτε… έτσι κι εδώ, ένας άνθρωπος που διέπραξε ένα σφάλμα ταυτίζεται με το Δήμαρχο κι ο τελευταίος πρέπει να απολογείται για μια ζωή…
Πέρα από την απλή βλακεία όμως, σε αυτές τις ασυνάρτητες ταυτίσεις και συνδέσεις, επειδή μιλάμε για μια μικρή πόλη, ένα «χωριό» κατ’ ουσίαν, το να «φωτογραφίζεται» ένας άνθρωπος ως «βιαστής» δεν είναι μόνο επιλήψιμο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο και οι πολιτικοί μας οφείλουν πάρ’ αυτά να δείξουν την απαιτούμενη σοβαρότητα, για να τελειώσει εδώ το όλο θέμα.
Είναι παράκληση, παρότρυνση και ευχή το παρόν σημείωμα…
Παναγιώτης Μπούρχας
